Κωστάκης Ανάν - Η Τέχνη της Αφόδευσης

Σύντομα κοντά σας, η πρώτη μας αποκλειστικότητα...

Κωστάκης Ανάν 

 Η Τέχνη της Αφόδευσης

ΠΡΟΛΟΓΟΣ:

Στα μέσα του 17ου αιώνα, κάπου στην κεντρική Ευρώπη, γεννήθηκε, ήκμασε και παρήκμασε σχετικά γρήγορα ένα κίνημα χωρίς σαφή πολιτική, θρησκευτική ή έστω καλλιτεχνική μορφή, που βασιζόταν σε τρεις βασικές αρχές, τις οποίες οι ακόλουθοι του κινήματος, που αριθμητικά ήταν μετά βίας περισσότεροι από τις αρχές του, ακολουθούσαν πιστά και διέδιδαν παντού.

Η πρώτη αρχή υποστήριζε ότι τα πλέον σημαντικά πράγματα στη ζωή είναι αυτά που θεωρούμε δεδομένα, καθημερινά, εκείνα που κάνουμε σχεδόν ενστικτωδώς. Καλούσε τους ανθρώπους να σκεφτούν, για παράδειγμα, την πραγματική αξία ενός βροντερού ρεψίματος, ενός ξυρίσματος, κάποιας επίμονης φαγούρας, μιας χορταστικής αφόδευσης. Η δεύτερη αρχή υποστήριζε πως όλα έχουν ήδη ειπωθεί, οπότε θα ήταν μάταιο να προσπαθεί κανείς να πει ή να δημιουργήσει κάτι πρωτότυπο στο εξής. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι δεν μπορούμε να μιλάμε επί ώρες για ήδη γνωστά πράγματα, αρκεί να περνάμε καλά και να μην μας σπάνε τα νεύρα διάφοροι φαφλατάδες που συμμετέχουν στην κουβέντα μόνο και μόνο για να πουλήσουν μούρη ή να ρίξουν καμιά γκόμενα. Η τρίτη αρχή έθετε τη μία και μοναδική εξαίρεση στη δεύτερη, υποστηρίζοντας ότι το μόνο πράγμα που απομένει να εφευρεθεί και να εφαρμοστεί για να ολοκληρώσει τον κύκλο του ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι ένα αξιοπρεπές αποχετευτικό σύστημα που θα απαλλάξει την Ευρώπη από τη μπόχα σκατίλας που τη συνόδευε για αιώνες. Το βραχύβιο αυτό κίνημα έφτασε στο τέλος του όταν κάποιος κακεντρεχής σφύριξε στον τοπικό αντιπρόσωπο της Ιεράς Εξέτασης ότι ο αρχηγός του κινήματος ήταν μάγος, οπότε το αφεντικό μαγειρεύτηκε αυθημερόν σε δυνατή φωτιά, τα δε μέλη άρχισαν να σφυρίζουν αδιάφορα, με μουσική υπόκρουση κόκορες που λαλούσαν εις τριπλούν ειρωνικά. Αυτό το άδικα χαμένο κίνημα στάθηκε η αφορμή για να γραφτεί το παρόν βιβλίο. Αφιερώνεται στους ανθρώπους με καταστροφικές ευαισθησίες, βρόμικες συνήθειες και αδυναμία στην προφορά του ρο.

Μέχρι τότε όμως...:

Σπύρος Γραμμένος CV

Χέζομαι και Γράφω