Επιστροφή στην δουλειά...

Πρώτη μέρα στην δουλειά σήμερα και έχω πέσει μέσα, σε όλα τα κλισέ της εποχής!

"Βαρεμάρα", 

και "έχω ξεχάσει να ξυπνάω τόσο πρωί", 

και "άντε πάλι ένας χρόνος (σεζόν) από την αρχή", 

και "πως θα περάσουν οι επόμενοι 11 μήνες," 

και οριακά είμαι παρόλο που είναι ακόμα 25 Αυγούστου, να ακούσω και να ποστάρω σε δημοφιλές μέσω κοινωνικής δικτύωσης, το Wake me up when September ends από Greenday και να αποφύγω το κράξιμο μόνο και μόνο επειδή θα κοιμάμαι μέχρι αρχές Οκτώβρη.

Εκεί που συνέρχομαι βέβαια λίγο και αρχίζω να εγκληματίζομαι...

(ναι ναι με  ήτα το έγραψα επίτηδες εξυπνάκηδες όλοι), τσούπ σκάει ένας καύσωνας, ο ίδιος καύσωνας που είχα καταφέρει να αποφύγω φέτος το καλοκαίρι καταφεύγοντας στα βουνά (ευκαιρία να βάλω φωτογραφία από τις διακοπές που δεν αφήνω να περάσει ανεκμετάλλευτη:)

Ενώ λοιπόν είμαι σε μια κατάσταση που νιώθω μια αλμύρα πάνω μου αλλά τελείως διαφορετική και σίγουρα πιο κολλώδης από αυτή της θάλασσας (too much information?) και σκέφτομαι το επόμενο κλισέ hit της εποχής "Ti wraia tha itan na kaname synexeia diakopes" από Πάνω Κιάμο σε εκτέλεση (στα δώδεκα μέτρα) από Μπάολα, κάτι νιώθω να αλλάζει μέσα μου. Σε μια στιγμή απείρου κάλους και νοητικής εγρήγορσης με γαρνιτούρα μίνι ηλίασης σε προθερμασμένο φούρνο στους 40 βαθμούς υπό σκιά, συνειδητοποιώ ότι το πρόβλημα τελικά δεν είναι το ότι ξανά-ξεκίνησε η δουλειά και εγώ πρέπει να είμαι εκεί! Χρονικά, αν τα βάλουμε κάτω, 11 μήνες δουλειά και 1 μήνα διακοπές (στην καλύτερη των περιπτώσεων), η δουλειά υπερισχύει των διακοπών, άρα το πρόβλημα είναι (όπως πάντα) οι μειοψηφίες, και άρα το πρόβλημα είναι οι διακοπές!

Ναι ναι !

Αν το σκεφτείτε λίγο παραπάνω (ή λίγο λιγότερο, δεν είμαι 100% σίγουρος), αν δεν σταματούσαμε να δουλεύουμε, δεν θα υπήρχε το μείζον πρόβλημα της κοινωνίας μας, η "Πρώτη μέρα στην δουλειά μετά την(ις) διακοπή(ες)".

Στην συνέχεια βέβαια, και αφού έπεσε λίγο η θερμοκρασία, κατάφερα να τσιμπήσω κάτι και μετά από μια αρκετά γερή δόση air condition, συνειδητοποίησα ότι τέλος Αυγούστου γιορτάζω και χρόνια τώρα αυτό είναι μια καταπληκτική ευκαιρία να βρεθούμε όλοι εμείς που ψιλό-χαθήκαμε σε διάφορα νησιά και όχι μόνο ανά την Ελλάδα τον μήνα Αύγουστο, ότι ο Σεπτέμβριος είναι ένας πολύ ωραίος μήνας γιατί... ε, δεν χρειάζεται και πολύ εξήγηση, δείτε το πρόγραμμα της Τεχνόπολις και θα καταλάβετε, και όλο και κάποιους ανθρώπους θα γνώρισες (εξ αρχής ή ακόμα περισσότερο) στις διακοπές σου για να πάτε μαζί στις συναυλίες, και στην τελική άντε επιτέλους να αρχίσει να κάνει και λίγο δροσούλα σιγά σιγά γιατί δεν πιστεύω να μην είπατε τουλάχιστον 4 φορές φέτος ¨"Πω, ρε φίλε, τι ζέστη είναι αυτή..."

Γυρίζω σπίτι ήσυχος, πετάω απαλά την μπλούζα μαζί με τον ιδρώτα και την σκόνη από την δουλειά στην πρώτη καρέκλα που βρίσκω μπροστά μου, παίρνω 1 τηλέφωνο που ξέρω ότι θα με χαλαρώσει, και αρχίζω τις πράξεις... 339 και σήμερα για τον επόμενο Αύγουστο... αλλά ποίος νοιάζεται, όλοι οι μήνες ωραίοι είναι!

Υγ.