Η μελωδία της Ζωής

Για δες που τώρα ο άνεμος κυνηγάει τα σύννεφα και αυτά με τη σειρά τους τον ήλιο.

Και εγώ, στο μάτι του κυκλώνα, μια νηνεμία εγώ, γνωρίζοντας ότι,αν κάνω ένα βήμα παραέξω, θα βρεθώ και εγώ σ' αυτό το ατελείωτο κυνηγητό και ίσως αναγκαστώ να πάρω θέση, να διαλέξω πλευρά ανάμεσα στον άνεμο, στα σύννεφα και στον ήλιο.

Αλλά πώς να επιβάλεις στον εαυτό σου να διαλέξει  ανάμεσα στον ανίκητο άνεμο που φέρνει πάντα την αλλαγή, που μπροστά του τα πάντα ωχριούν; Που όταν θέλει, έχει τη δύναμη να αλλάξει ακόμα και τις εποχές.

Να διαλέξεις ανάμεσα στα σύννεφα που, όταν δεν είναι ακόμα έτοιμα να σου προσφέρουν τη βροχή που θα ξεπλύνει τα πάντα στο πέρασμα της, παίζουν αυτό το πανέμορφο κρυφτό με τον ήλιο κάνοντας τη φαντασία σου να λειτουργεί σε επίπεδα που δεν πίστευες ότι υπάρχουν.

Ή ανάμεσα στον ήλιο, που χωρίς καμία αμφιβολία δίνει ζωή στα πάντα. Που ο άνεμος δεν τον αγγίζει, που μόνο αυτός μπορεί να ολοκληρώσει το έργο της βροχής και να σε στεγνώσει προσφέροντας σου τη ζεστασιά που χρειάζεσαι όταν όλα έχουν φύγει από πάνω σου μαζί με τις σταγόνες της.

Και μέχρι να αποφασίσεις, εξαφανίζονται όλα, σε μια μορφή εκεχειρίας και δίνουν τη θέση τους στο απόλυτο σκοτάδι, ή, αν είσαι τυχερός, στο φεγγάρι που έρχεται,χωρίς να το έχει υπολογίσει κανείς,να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση και να σου δώσει λίγο χρόνο ακόμα για να αποφασίσεις.

Να αποφασίσεις ότι, τελικά, δε χρειάζεται να αφήσεις κανένα παραπονεμένο. Να αποφασίσεις ότι κάθε πράγμα έχει τη στιγμή του. Ότι όλα κάνουν τον κύκλο τους και να συνειδητοποιήσεις ότι δεν αντιτίθενται το ένα στο άλλο αλλά συνεργάζονται για να σου προσφέρουν μια ατέρμονη μελωδία που, 

χωρίς κάποιο από τα μέρη που την αποτελούν, 

θα ήταν λειψή.

Και τότε είναι που παραμένεις αναπαυτικά στο μάτι του κυκλώνα και 

απολαμβάνεις αυτό που τόσο απλόχερα σου έχει προσφερθεί και ονομάζεται ζωή...

I've got the Blues

Σαμπάχ - Θανάσης Παπακωνσταντίνου:

Στίχοι:   Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Μουσική:   Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Πότε αλύγιστος και πότε χάρτινος

από τα θαύματα του κόσμου εξαντλημένος.

Νότες ανήσυχες σκαλίζουν τα χωράφια μου

και κάθε άνοιξη φυτρώνουν venceremos.

Όσοι με γέλασαν, όσοι με κέρασαν

πικρό ποτήρι κι άχρηστους κανόνες, 

θα ηττηθούν απ’ ό,τι πιο αδύναμο 

από τη χλόη που σκεπάζει ερειπιώνες.

Ψυχή αδάμαστη, θεριό ανήμερο, 

το απολιθωμένο φως να σε λογχίσει

κι απ’ το διάφανο το τραύμα το γλυκό

ένα σαμπάχ μακριά να φτερουγίσει.

υγ.

Special thanks to Makis and his photo "I've got the Blues"