Στίχοιμα - Βαγόνι

 Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 324

Στη δίπλα πτέρυγα, τα βράδια ακούγονται γέλια.

Κοροϊδεύουν τον μαθηματικό, όπως τον λένε.

Είναι ένας που γράφει συνεχώς αριθμούς στον τοίχο.

Σαν μια τεράστια εξίσωση που για να λυθεί θέλει μέρες, μήνες, χρόνια.

Τον κοροϊδεύουν και του λένε πως οι πράξεις του είναι λάθος.

Και αυτός συνεχίζει. Και τον χλευάζουν. Και αυτός συνεχίζει.

Όμως εχθές το βράδυ τα γέλια σταμάτησαν.

Ο μαθηματικός γράφει στο αποτέλεσμα τον αριθμό 0. Και τον υπογραμμίζει.

Γυρίζει λοιπόν και τους λέει: 

«Είχατε δίκιο. Οι πράξεις μου ήταν λάθος.
Αλλά οι αριθμοί που χρησιμοποιούσα καθώς και το αποτέλεσμα ήταν σωστό.
Γιατί στο μηδέν δε σε φέρνουν ποτέ οι αριθμοί σου αλλά οι πράξεις σου.»

Στίχοιμα - Βαγόνι (Θάλασσα)

Στίχοι - Παρουσίαση: Xplicit

Μουσική Παραγωγή - Προγραμματισμός: Μαρίνα

Ηχογραφήση: Destiny studio απο τον Πέτρο Βυνάκο.

Μίξη: ALX στις 396.

Master: SweetSpot απο τον Γιάννη Χριστοδουλάτο.

Αφηγήσεις και φωνητικά:

Καλλιόπη Σίμου, Ιωάννα Μιχαλά, Ασημίνα Αναστασοπούλου

Κείμενα - Μουσική επιμέλεια - Προγραμματισμός : Στίχοιμα

Artwork:  ‘Αγγελος Τσίτσης

Λήψεις Drone: Δημήτρης Καμπόλης

Στίχοι:

Ποτέ δεν ήμουνα παιδί των πολλών/

εμένα με ένοιαζε ν' ακούω τα ουρλιαχτά των γραμμών/

και να κοιτάζω μες τα μάτια των ανθρώπων που δεν ήξερα/

διαβάζοντας το παρελθόν το τώρα και το υστέρα/

μα έχουνε μάθει πια να κρύβουνε τις γνώμες τους/

σκύβοντας το κεφάλι εκφράζουν τις συγνώμες τους/

σαν τους νεκρούς περπατώντας προς τους χειμώνες τους/

ψάχνουνε κάποια απήχηση κοιτώντας τις οθόνες τους/

σαν το σκυλί που στην ψυχή σου κοιτά/

και ψάχνει αγέλη να έχει λόγο να πεθάνει μετά/

βαγόνια πίσω από τρένα που τρέχουνε πίσω απ τις ράγες τους/

όπως αμέτρητοι άνθρωποι πίσω απ’ τις ανάγκες τους/

και ποιος να κρίνει τι αξίζει και τι μάταιο/

αυτή η ζωή που φτιάξαν μοιάζει με γραμμάτιο/

δεν είμαστε ίδιοι για αυτό δέξου με η ανέξου με/

πως να γεμίσει η θάλασσα άμα δε το πιστέψουμε/

και πως να αλλάξει αυτή η ζωή προς το καλύτερο/

συρμοί περνάνε και συ μπαίνεις στον ταχύτερο/

τσουλώντας πάνω σε χάλυβα και κασσίτερο/

ξοδεύεσαι χωρίς να ψάχνεις κάτι το βαθύτερο/

και το βαγόνι αυτό όλο πάει και όλο έρχεται/

και ο ίδιος μονάχα τον ίδιο του ανέχεται/

σαν το παιδί στον στύλο στέκεται και δέχεται/

όλοι σας χριστιανοί αλλά για αυτόν θεό δεν έχετε/

Κάτι μου λέει πως κάπου εδώ τελειώνει ο χρόνος μου/

και στο βαγόνι αυτό έχω μείνει πλέον μονός μου/

και όσοι ανεβαίνουν δε γελάνε συχνά/

έχουνε μάτια φοβισμένα και πιστεύω ισχνά/

και έχω σκεφτεί τόσες φορές να φύγω μες τις γραμμές/

μα κάτι μέσα μου γενναίο μου γεννάει αφορμές/

και μπαίνω πάλι στο βαγόνι κι απ’ την θέση μου την πρέπουσα/

εκπροσωπώ το crew μου, το Hip-hop και την πρωτεύουσα/

Ποτέ δεν ζήλεψα την γη των θεών/

εγώ ήθελα δίπλα μου ανθρώπους να τους δίνω παρόν/

και κάθε στάση που κατάπινε το τρένο εγώ μεγάλωνα/

σε festival graffiti στο Θησείο και στα Πετράλωνα/

και όσο οι writers το κρατάνε ψηλά/

ετούτο το βαγόνι πάνω στις γραμμές του κυλά/

μπαίνει βαθιά κάτω απ’ τις πόλεις των ανθρώπων και αναδύεται/

μα πόλεις για ανθρώπους δεν είναι αυτό αποκλείεται/

και αναρωτιέμαι αν η ζωή είναι φθηνή/

δίπλα σε τύπους που διαβάζουνε καθημερινή/

αναμεσά σε παντέληδες ρουφιάνους και κάνα πράκτορα/

και ένα λαό που πάτησαν με χούντες και μ' ανάκτορα/

αυτός ο αγώνας αδερφέ δεν δικαιώνεται/

σκάσε και πάλευε και σώνε ότι σώνεται/

σαν το ποντίκι που μπροστά στη κόμπρα ορθώνεται/

σε αυτόν το δίσκο σου έδειξα το αγκίστρι πως δολώνεται/

και η μηχανή δουλεύει όσο κι εμείς/

γιατί έχει Κύκλωμα, Ταμπούρα μπότες, λόγο τιμής/

για αυτό μη με ρωτάς αν νιώθω μονός μου σου απάντησα/

από παιδί παλεύω με ότι πιο καλό συνάντησα/

και όταν τελειώσουν όλα αφήστε με εδώ/

γιατί έχω τάξει αυτή την θάλασσα εκεί κάτω να δω/

κλείστε τις πόρτες και βαμμένο βάψτε όλο το car/

την μια μεριά να βάψει ο Jasone και την άλλη ο Bizarre/