Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

The season has begun (2014)

Και εκεί που είσαι αραχτός (not) και light (double not) κάπου ανάμεσα σε αυτό

και αυτό

ξεκλέβοντας πάντα  λίγο χρόνο να κάνεις κάτι τέτοιο




Σε παίρνει ένας φίλος τηλέφωνο (ο ίδιος φίλος που φαίνεται να αγναντεύει τη γέφυρα Ρίο - Αντίρριο σε αυτή την φωτογραφία σε αυτή την ανάρτηση) και σου λέει κάτι του στυλ:


 "Έλα ρε, πότε θα έρθεις στο νησί που λέγαμε, την άλλη βδομάδα φεύγουμε... για ΠΑΝΤΑ"

Και σου έρχονται στο μυαλό όλες αυτές οι φορές που τελικά δεν πήγες και το μετάνιωσες μετά, (συγνώμη Βασίλη, ο καιρός γαρ εγγύς όμως!) και σηκώνεσαι, χτυπάς το χέρι στο τραπέζι, και λες στο αφεντικό κάτι του στυλ:

"Αφεντικό, κομμένα τα αστεία, αυτό το σουκου, ΔΕΝ θα δουλέψω, θα πάω ένα διήμερο... αλλά από Δευτέρα νωρίς νωρίς έτσι; Ααα, και σόρρυ για το τραπέζι, νόμισα ό,τι είδα μια κατσαρίδα..."

Και σου απαντάει με ένα ύφος που ξενερώνεις που δεν είχες κάνει κάτι αντίστοιχο και όλα τα προηγούμενα σουκου:

"Ναι ρε, δεν νομίζω να έχουμε και πολύ δουλειά! Φύγε."

και παίρνεις όλο χαρά τον φίλο και του λες:

"Ναι ρε! Θα έρθω τελικά... ναι ναι γαμώ! Κάνε κανένα καλό πρόγραμμα να δω και τίποτα που δεν έχω ξανάρθει γιατί θα είμαι στο νησί περίπου 29.5 ώρες, καθαρά"

Αγοράζεις εισιτήριο, ξεθάβεις ρακέτες, μαγιό, πετσέτες θαλάσσης, παντόφλες, ληγμένα αντηλιακά (αυτό το πράγμα τα αντηλιακά να λήγουν στον χρόνο πάνω ποτέ δεν θα το καταλάβω), μάσκα (πάντα με σειρά προτεραιότητας) και βουτάς πρωί πρωί Σαββάτου στο καράβι.

Αποχαιρετάς τους αναγνώστες με εκνευριστική φωτογραφία πλοίου που αφήνει απόνερα, προφανώς μέσα από το καράβι, γιατί, μην κοροϊδευόμαστε, τους ξέχασες και τσούπ, 4.5 ώρες μετά έφτασες!

Λόγω της πίεσης του χρόνου και της υπεροργανωτικότητας του φίλου, στο πρώτο μισάωρο, πριν προλάβεις να συνέλθεις από το jet-lag και να αφήσεις τα πράγματα από το χέρι, έχεις δει σε μια βόλτα τουλάχιστον το 70% του νησιού και είναι ακόμα 13:30!



Πας σπίτι, αφήνεις τα πράγματα, αλλάζεις, μεγαλώνεις την παρέα και βούρ για μπάνιο προφανώς καλύπτοντας στην διαδρομή το υπόλοιπο 28% (αφήνοντας ένα 2% στο μυστήριο!).


Τον πρήζεις καμιά ώρα να αφήσει τον καφέ, το τσιγάρο και το σταυρόλεξο να παίξετε ρακέτες, τον πείθεις, μετά πείθεις και την κοπέλα του, μετά σε παρατάνε και παίζουν μεταξύ τους! (έλα μωρέ, πλάκα κάνω... αμέσως!). Κάπου εκεί ανάμεσα έχεις κάνει και το πρώτο σου μπάνιο για φέτος!



Τρως τα απαραίτητα σουβλάκια, μία ξερή αλλά τελικά κερδίζεις, τρως 3 μπαλάκια από την Κολομβία, σου τρώει ο σκύλος το υπόλοιπο σουβλάκι και ετοιμάζεσαι για μία χαλαρή έξοδο για ρακή/τσίπουρο και ρεμπετοφάση ("Παιδιά μην το σκίσουμε, εγώ ήρθα για ένα χαλαρό σουκού, να πάμε και νωρίς αύριο για μπάνιο και τέτοια").


Ξεκινάς εντός προγράμματος με την ρακή/τσίπουρο και την ζωντανή μουσική,


και καταλήγεις οι φίλοι σου να πληρώνουν έναν μπάρμαν να σου δώσει σφηνάκι, να σου βάλει κράνος και να σε χτυπήσει με έναν πυροσβεστήρα στο κεφάλι... δυο φορές!


Τα υπόλοιπα για ευνόητους λόγους αμνησίας τα παραλείπουμε και καταλήγουμε στην επόμενη μέρα με hangover, ρακέτες, παραλία δίχως σκιά, και τρομερό dead line για το πλοίο του γυρισμού!


Επιβιώνεις και τις ρακέτες, και την ηλίαση, γνωρίζεις τον γιατρό του νησιού (δεν ξέρω αν του είπαν να έρθει για να είναι σίγουροι ό,τι δεν θα τους πάθω τίποτα) και επιστρέφεις σε μια εκπληκτική μακαρονάδα με σάλτσα από λουκάνικα στο μαγείρεμα της οποίας το μόνο που έκανες ήταν να πεις πότε θα πάει και xx:52! 

Προλαβαίνεις καράβι, καβατζώνεις θεσάρα ύπνου, προσπαθείς να θυμηθείς κανένα όνομα από όλους αυτούς που σου γνώρισαν οι φίλοι σου, σε παίρνει ο ύπνος και τσούπ, Πειραιάς...



Καλή μας σεζόν...

(thanks Α, K, M, και τα παιδιά που παίζανε στο ΚΑΦΕΜΠΑΡ - Η ΝΙΟΣ)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου