Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.

Η Γαλάτεια Καζαντζάκη - Αλεξίου, 

γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 8 Μαρτίου του 1881.

Πέθανε στις 17 Νοεμβρίου του 1962.

Κάπου εκεί ... ανάμεσα, έγραψε το παρακάτω ποίημα... 

Θα μπορούσε να το είχε γράψει και χθες...καθώς κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ούτε 100 χρόνια μετά.

Γαλάτεια Καζαντζάκη – Αμαρτωλό

Στη Σμύρνη Λέλα, Ηρώ στη Σαλονίκη,

στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό…

Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Νίκη…

Ο τόπος μου ποιός ήταν; Ποιοί οι δικοί μου;

Αν ξέρω, ανάθεμά με!

Σπίτι, πατρίδα μου έχω τα μπορντέλα…

Ώς κι οι αθώοι χρόνοι οι παιδικοί μου

θολές σβησμένες ζωγραφιές

κι είναι αδειανό σεντούκι η θύμησή μου!

Το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες

και τ’ αύριο απ’το σήμερα θε να ‘ναι…

Φιλιά από στόματα άγνωστα, βρισές

κι οι πολισμάνοι να με τραβολογάνε…

Γλέντια, καβγάδες ως να φέξει,

αρρώστιες, αμφιθέατρο του Συγγρού

κι ενέσεις 606.

Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι

όλη η ζωή μου του χαμού…

Μ’ από την κόλασή μου στο φωνάζω:

εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.

ΤABURO BOTA - ΓΥΝΑΙΚΑΡΕΣ

Στίχοι/ερμηνεία/ κιθάρα/ μίξη/ προγραμματισμός: Taburo Bota

Μουσική παραγωγή : Αόρατη Σκιά (Ισχύς)

Πλήκτρα : Αχιλλέας Ράδης

Μastering: Αστέρης Παρταλιός @ Magnanimus Studio

Πήρα την πρόσκληση και μπήκα απ’ το παράθυρο στο πάρτυ.

Πλέον γράφω στίχους πάνω σε σκάκι ή πάνω σε χάρτη.

Είμαι η Λέλα και μιλώ μέσα απ’ το στόμα κάθε αντάρτη.

Θα βγούν μέσα απ΄τον Καιάδα να σου κάψουνε την Σπάρτη.

Ήμασταν πόρνες στο Χαμετυπείον της Δραπετσώνας,

για μας όλη η ζωή ήταν μακρύς βαρύς χειμώνας.

Δεν έχουμε πατρίδα ούτε κάτι να μας ανήκει,

στη Σμύρνη με λέγαν Μέλπω και Ηρώ στη Σαλονίκη.

Νικηθήκαμε απ’ το χρόνο, κι όχι μόνο,

νικηθήκαμε απ’ τον πόνο, τον πόνο.

Κι όμως μοιραζόμαστε κάτι κοινό μαζί σου:

το παιδί του νταβατζή μου, δυο φορές ειν’ νταβατζή σου.

Και μές στην Κόλαση είχα μάθει να φωνάζω:

«Εικόνα σου είμαι, Κοινωνία, και σου μοιάζω».

Ε, το λοιπόν, όποιο κι αν λέγονται «Άνθρωποι»,

εγώ, από τα αστέρια πια, τη γλώσσα μου τους βγάζω.

Μας σκοτώσανε με τις ενέσεις 606.

Για μας η ιστορία σας, δεν έγραψε ούτε λέξη.

Μα, ευτυχώς τραγουδάνε για μας ακόμα

εκείνοι που μπερδέψαν την μπουνιά τους με το στόμα.

Εκείνες κι εκείνοι που ακόμα έχουνε μείνει

με κότσια να αντέχουν να πάρουν ευθύνη.

Οι άλλες φοβούνται, οι άλλοι κοιμούνται,

οι άλλοι σιωπούνε κι απλά συναινούνε.

Γυναικάρες είναι αυτές που κανέναν δεν φοβούνται.

Γυναικάρες είναι αυτές που κάποια μέρα σε εκδικούνται.

Γυναικάρες απ’ τη Σέλμα, γυναικάρες σαν την Λέλα,

γυναικάρες σαν εμένα, γυναικάρες σαν εσένα...

Πίσω απ την Κόλαση γύρισα να σου φέρω

ιστορίες απ’ το τέλος του κόσμου, τότε στη Λέρο.

Είμαι η Ανδρομάχη δεν με ξέρεις και το ξέρω

και την λέξη «Λευτεριά» την κραυγάζω δεν την προφέρω.

Με βίαζε ο πατέρας μου όταν ήμουνα μικρή

κι η μάνα μου με βίαζε με τη συνενοχή.

Φοβόταν η ιστορία μου μην εξιστορηθεί.

Πληρώσανε γιατρούς για να με βγάλουνε «τρελή».

Πάνω στο πλοίο... Πάτμος... Αποκάλυψη ωμή:

«Όποιος πάει, δεν γυρνάει, απ’ το επόμενο νησί».

Σε ένα άσυλο χειρότερο από κάθε φυλακή,

σ’ οτι πιο άρρωστο έχει δει ποτέ η Ψυχιατρική.

Να τιμωρούμαι εγώ για τον ανώμαλο πατέρα μου,

την νύχτα προσευχόμουν, να ν’ η τελευταία την μέρα μου.

Με πλένανε με λάστιχο γυμνή, με ταϊζανε γυμνή,

και με κοιμίζανε με υπνοσεντόν γυμνή.

Εκεί μέσα καταφέραν η ψυχή μου να αρρωστήσει,

 με τον ιδρυματισμό να με έχει παρανοήσει,

με φάρμακα αμφιλεγόμενα να με έχουνε ποτίσει,

με προσωπικό ανειδίκευτο για να μας βοηθήσει.

Ανύμπορη να περιμένω να μου δώσουν λύση

οι ίδιοι που το πρόβλημα μου ‘χαν δημιουργήσει.

Με κανέναν από έξω δεν είχα επικοινωνήσει.

Στα «αζητητα», ώσπου να ‘ρθει ο Χάρος να με ζητήσει.

Τί με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ’ είδες...

Εκεί που μ’ αδικήσαν και έκανες ότι δεν είδες.

Το να ακουστεί η φωνή μου είναι η εκδίκησή μου

και θα ‘ρθει να σε βρει αφού πρώτα φύγει η ζωή μου.

Γιατί είχα ορκιστεί μια μέρα να ‘ρθω εκεί που μένεις,

σε χρόνο και με τρόπο που δεν θα τον περιμένεις.

Να σου πω την ιστορία μου, να τη θυμάσαι πάντα.

Ανδρομάχη, χωρίς επίθετο. Νεκρή. Ετών 30.