Συχνά βλέπω τους περισσότερους από εσάς
να ακολουθείτε την πορεία που σας έχουν προδιαγράψει.
Την έχουν ντύσει όμορφα και ρόδινα, δε λέω, φωτισμένη,
με πλακόστρωτο και εντυπωσιακά λουλούδια δεξιά και αριστερά.
Τουλάχιστον στην αρχή... έτσι ξεκινάει ο δρόμος.
Κι εσύ πείθεσαι, χωνεύεται εύκολα η έλλειψη δυσκολίας.
Έχοντας λίγες ανασφάλειες και άλλες τόσες δυνατότητες όταν ξεκινάς το ταξίδι,
μοιάζει βέβαιο κι αναπόφευκτο, ότι αυτόν το δρόμο θα ακολουθήσεις.
Ο ένας πίσω από τον άλλον, μαγεμένοι από τα πρώτα του μέτρα, ίσως και κάτι παραπάνω.
Αλλά πού σε βγάζει δεν αναρωτιέσαι, δεν προβληματίζεσαι,
γιατί μοιράζεσαι την ευθύνη της επιλογής σου με τους συνοδοιπόρους σου,
ακόμα κι αν δεν έχεις ανταλλάξει κουβέντα μαζί τους,
πιστεύοντας ότι είναι υποδεέστεροι σου γιατί εσύ κάνεις το κάτι διαφορετικό,
όντας δυο βηματάκια πιο πίσω, πιο δίπλα, πιο μπροστά,
θα είναι πάντα εκεί να σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής.
Επίτρεψέ μου, λοιπόν, κάπου εδώ να διαφωνήσω.
Να μην τραβηχτώ από το στόλισμα αυτό,
όπως τραβιέται το πετούμενο μέσα στην νύχτα από κάποιο έντονο φως.
Επίτρεψέ μου να διαλέξω άλλη πορεία, άλλο δρόμο,
που βέβαιο είναι ότι θα 'ναι πιο δύσκολος, πιο δύσβατος, λιγότερο λαμπερός και πιο μακρινός.
Πού θα με βγάλει; Άγνωστο!
Το μόνο σίγουρο είναι το πού δε θα με βγάλει.
Και είναι αυτό αρκετό για να αντέξεις τις κακουχίες και τις δυσκολίες που θα συναντήσεις;
Δε θα σου απαντήσω εγώ σ'αυτό.
Γιατί εγώ τη δικιά μου απάντηση την ξέρω κι εσύ την υποθέτεις.
Προσπάθησε λοιπόν να απαντήσεις εσύ για τον εαυτό σου,
χαράζοντας έτσι τον δικό σου δρόμο.
