Social Waste - Σύνορα (2020 - ανεξάρτητη παραγωγή)
Πριν από 20 χρόνια οι Social Waste ξεκίνησαν με το «… Ήταν ταξίδι» (2000), «Στη γιορτή της ουτοπίας» (2013), «Με μια πειρατική γαλέρα» (2015). 20 χρόνια μετά, με ξεκάθαρη πλέον δική τους ταυτότητα τους αποτυπωμένη στο «Χιπ Χοπ της Μεσογείου» (2017) τα βάζουν με τα «Σύνορα» (2020) που χωρίζουν ανθρώπους και πολιτισμούς. Σύνορα κατασκευασμένα από τον άνθρωπο όχι από τη φύση.
Ο Μαρσεγιέζος λογοτέχνης Ζαν Κλοντ Ιζζό έγραφε ότι η Μεσόγειος είναι μια θάλασσα την οποία σήμερα αντιλαμβανόμαστε ως «σύνορο» μεταξύ βορείων και νοτίων -νοτιοανατολικών ακτών, ως υδάτινο τείχος που χωρίζει «πολιτισμένους» και «βαρβάρους» μέσα στο οποίο χάνονται χιλιάδες ζωές κάθε χρόνο στο όνομα της «προστασίας» του πλούσιου Βορρά από το φτωχό Νότο. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι.
Παλιότερα το «υδάτινο τείχος» ήταν ένας «υδάτινος δρόμος επικοινωνίας» ανθρώπων και πολιτισμών, ήταν αυτό που μας ένωνε, όχι αυτό που μας χώριζε. Πράγμα που αποδεικνύει ότι έννοιες όπως «τείχος», «δρόμος επικοινωνίας» και «σύνορα» δεν είναι αυθύπαρκτες, αλλά τις κατασκευάζει ο άνθρωπος, και ως ανθρώπινες και κοινωνικές κατασκευές, είναι εφήμερες και γίνονται αντιληπτές με διαφορετικούς τρόπους από εποχή σε εποχή. Σε αυτό αναφέρεται και το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ, τα Σύνορα.
Το άλμπουμ περιέχει δέκα τραγούδια, μέσα στα οποία συναντώνται ήχοι, αρώματα, και μουσικές της Μεσογείου και του κόσμου ολάκερου, και στα οποία περιπλέκονται- με το γνώριμο διακειμενικό τρόπο των Social Waste - o Jack London, o Corto Maltese, o Thomas Mor, o Bennedict Anderson, o Λίβας κι ο Βοριάς, κάτι παιδιά με φαρδιά παντελόνια, και κάτι πόλεις που θυμίζουνε ανθρώπους. Γκάιντες, λαούτα, ποντιακές λύρες, μπάσα, τύμπανα, κλαρίνα και scratches συνοδεύουν ισότιμα τις αφηγήσεις.
Και εκεί που κάθομαι αμέριμνος και απολαμβάνω τις πρώτες μέρες του νέου μας έτους, σκέφτομαι, καιρό έχω να γράψω κάτι στο blog που να μην έχει θέμα και απλά να αραδιάζω λέξεις στην οθόνη, οπότε, γιατί όχι τώρα;
Βγάζω λοιπόν τα παπούτσια, βγάζω και το μπουφάν να αισθάνομαι πιο άνετα, το ξαναβάζω γιατί τελικά έχει λίγο κρύο, μπαίνω στο blog, παίρνω το πληκτρολόγιο και αρχίζω και γράφω. Για να δούμε, θυμάμαι πως το κάνουν αυτό το "χωρίς θέμα".
Οι πρώτες δυο παράγραφοι μου λένε ότι κάτι θυμάμαι και έτσι παίρνω θάρρος και συνεχίζω.
Του Αγίου Σπυρίδωνα χθες και όπως κάθε χριστιανός (στα μούτρα σου ρε!) που σέβεται τον εαυτό του, έπρεπε να βρούμε κάποιον Σπύρο να πάμε να το γιορτάσουμε!
Και επειδή ο Σπύρος Λυκούδης δεν μας κάλεσε φέτος,
αναγκαστήκαμε να πάμε στο Σταυρό του Νότου που ο Σπύρος Γραμμένος έκανε πρεμιέρα...