Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Πως πάχυνες έτσι ρε κλίμα...

Φίλες και Φίλοι γεια σας και καλή σας εβδομάδα... 

Ναι, ναι, μην ξεχνιόμαστε, η πρώτη μέρα της εβδομάδας είναι η Κυριακή και ΟΧΙ η Δευτέρα που άλλωστε το λέει και το όνομά της, είναι η δεύτερη μέρα... άλλο που τόσα χρόνια έχουμε συνδέσει την πρώτη μέρα της εβδομάδας με την πρώτη μέρα της εργασιακής μας εβδομάδας και γενικά την ζωή μας με την εργασία και άλλα τέτοια όμορφα...



Όπως καταλάβατε, επειδή το κλίμα, τελευταία, το ταΐζω όλο σοκολάτες, πίτσες, γαριδάκια και λοιπά υγιεινά, έχει βαρύνει και είπα να το ελαφρύνω λίγο...
με 3 ώρες διάδρομο, άλλες 2 ελλειπτικό και ολίγη από cross-fit, ή αλλιώς κάνουμε πάσα το πληκτρολόγιο στον δίπλα ("Έλααα δώσε μου και μένα λίγο το πληκτρολόγιο να παίξω, εσύ το έχεις και παίζεις όλη μέρα σπίτι σου..") και από προφανή θέση offside, η πάσα μετατρέπεται σε ασίστ και σκοράρει με αυτό εδώ το κείμενο.
Ο λόγος (πέραν της κακής διατροφής που αναφέραμε παραπάνω) λοιπόν που το κλίμα είχε βαρύνει, είναι ότι βρήκα δουλειά και δεν είχα διάθεση και κυρίως χρόνο να σκεφτώ (ότι δηλαδή αυτά που γράφω τα σκέφτομαι και καλά) αυτά τα γαματα (έλλειψη τόνου στο γαματα, όχι τυχαία, ελεύθερη επιλογή του αναγνώστη) που έγραφα τόσο καιρό. Και όπως όλοι ξέρουμε, ενός καλού μύρια έπονται, ή ενός κακού μύρια έπονται (ποτέ δεν έμαθα πραγματικά ποια είναι η σωστή έκφραση οπότε χρησιμοποιώ και τις δύο όπως με βολεύει και ούτε τώρα θα χρειαστεί να μάθω γιατί στην συγκεκριμένη περίπτωση ισχύουν και τα δύο), δε βρήκα μια δουλεια (επίσης η επιλογή τόνου στο δουλεια γίνεται από τον αναγνώστη), αλλά τρεις!

Όχι ότι έψαχνα να βρω τρεις δουλειές για να βάλω τον εαυτό μου σε κάποια περίεργη δοκιμασία αντοχών, ούτε και για να μαζέψω λεφτά να αγοράσω και γω ένα σκάφος και να σταματήσω να πληρώνω φόρους, αλλά όπως ίσως ξέρετε, όταν δεν έχεις δουλεια ξανοίγεσαι να βρεις και προφανώς κάπου εκεί έρχεται ο Μέρφυ σε μορφή Τζινι και σου λέει "Οκ φιλαράκι, your wish is my command, πάρε και τις τρεις δουλειές που ήθελες - non refundable πάντα"...

Και προφανώς, όπως λέει ο σοφός λαός μας, δύο καρπούζια σε μια μασχάλη δε χωράνε (αμφιβάλλω αν χωράει ένα αλλά αυτό είναι ευθεία νύξη προς την σοφία του λαού μας και δε θέλω να πολιτικοποιήσω το κείμενο από τώρα), πόσο μάλλον τρία καρπούζια, οπότε σα γνωστό παιδάκι που θέλει όλα τα παιχνίδια δικά του, σιγά μην κρατήσεις μόνο τη μια δουλεια, οπότε επιλέγεις να κόψεις λίγο από ύπνο, αρκετά έως πάρα πολύ από διασκέδαση, τελείως από προσωπικό χρόνο και (για να μην είσαι και πλεονέκτης) επιλέγεις να κάνεις τις δύο από τις τρεις (ειδικά εάν η μια είναι και πεπερασμένης διάρκειας).

Κάπως έτσι (με μια σάλτσα από έλλειψη χρόνου, ψυχικής και σωματικής ξεκούρασης απλωμένη πάνω σε 1-2 αποτυχίες της προσωπικής σου ζωής, έναν μυικό τραυματισμό και έναν 3ήμερο πονόδοντο) καταλήγουμε στο να γράφεις πλέον στο blog σου ότι σου έρχεται στο μυαλό χωρίς πολύ πολύ επεξεργασία, πράγμα ώρες ώρες εκπληκτικά όμορφο αλλά όλες τις υπόλοιπες ώρες εξαιρετικά επικίνδυνο.

Μην έχοντας να καταλήξω κάπου σε αυτό το κείμενο θα πρέπει να τονίσω ότι όπως καταλαβαίνετε από το ύφος του κειμένου, η πεπερασμένης διάρκειας δουλειά τελείωσε και γω βρήκα το χρόνο, την διάθεση και την Κρητική (βάλε και από μένα δυο ρακές σύντεκνε) ικανότητα να κάνω στροφή 179 μοιρών (so close) και να επανέλθω Δημήτριος στα γαματα (as you were) άρθρα.

Εν κατακλείδι,  να αναφέρω ότι ουδεμία υπόσχεση σας δίνω ότι σε μελλοντική περίοδο έλλειψης και ύπαρξης των παραπάνω, δε θα ξανακάνω τα ίδια...




Εκ της Διευθύνσεως...

Υγ.
"Ξυπνήστε αυτούς που κοιμούνται, όχι αυτούς που ονειρεύονται..."
Λευτεριά στον Τ.Θ.

2 σχόλια:

  1. Η πολύ δουλεία τρώει τον αφέντη λέει ο λαός μας. Ισορροπία χρειαζόμαστε όσο το δυνατό περισσότερο και σωστές προτεραιότητες. Εγώ μπορώ να πω πάντως πως σύμφωνα με τους ρυθμούς που κινείται η κοινωνία μας σήμερα, ακόμα και ο εκπληκτικά δραστήριος άνθρωπος, πολύ απλά δεν έχει χρόνο να πραγματοποιήσει όλα του τα όνειρα, ούτε κατά διάνυα.

    Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να έχω 20 tabs ανοιχτά στον browser μου για πράματα που θέλω να διαβάσω πηγαίνοντας από link σε link και ξέρουμε πολύ καλά πόσα διαβάζω στο τέλος. Αυτό το overflow of information και η πίεση να έχουμε τις ικανότητες και να βγάζουμε δουλεία για άλλα 20 άτομα που είναι άνεργα (όλως τυχαίως) είναι δημιούργημα της σάπιας κοινωνίας στην οποία ζούμε, μία κοινωνία που σε θέλει είτε τόσο απασχολημένο ώστε να μην έχεις χρόνο να σκεφτείς τίποτα ουσιαστικό ή τόσο πεινασμένο και απελπισμένο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. 1ον χαίρομαι που είμαι ένα από τα 20 tabs που τελικά διάβασες...
    2ον προφανώς καταλαβαίνεις οτι αδυνατώ να διαφωνήσω ακόμα και να ήθελα εν είδει δικηγόρου του διαβόλου, καθώς η κοινωνία, οι καταστάσεις και οι απόψεις μου δεν μου αφήνουν πολλά τέτοια περιθώρια...
    3ον lets keep on dreaming...

    ΑπάντησηΔιαγραφή