30 Απριλίου 1945 - Η κόκκινη σημαία κυματίζει στον ιστό του Ράιχσταγκ

Η κόκκινη σημαία κυματίζει στον ιστό του Ράιχσταγκ.

κάτι που σχεδόν σηματοδότησε το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου

και σίγουρα σηματοδότησε την αυτοκτονία (την ίδια μέρα) του Χίτλερ.

Το Κάστρο του Υμηττού (29/4/1944)

Τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου, οι κάτοικοι της Γούβας και του Υμηττού αναστατώθηκαν από φωνές και πυροβολισμούς στην οδό Αγραίων. στην περιοχή της Γούβας. Σύντομα μαθεύτηκε πως μονάδες του Μηχανοκίνητου, Εύζωνοι και μικρή δύναμη Γερμανών είχαν μπλοκάρει σε ένα μικρό σπιτάκι τρεις ενόπλους.

Το μπλόκο δεν μπορούσε να είναι πιο εύστοχο: Το σπιτάκι αυτό είχε γίνει πρόσφατα μια από τις δύο μεγάλες αποθήκες οπλισμού του II Τάγματος Βύρωνα- Γούβας και από το προηγούμενο βράδυ είχαν καταλύσει σε αυτό ο διοικητής και υπεύθυνος οπλισμού της διμοιρίας ΕΛΑΣ Υμηττού, Δημήτρης Αυγέρης, και οι νεαροί μαχητές Κώστας Φολτύπουλος και Θάνος Κιοκμενίδης, οι οποίοι, χωρίς ελπίδα διαφυγής. αντιστάθηκαν χρησιμοποιώντας τον οπλισμό της αποθήκης -αρκετά Mannlicher, αυτόματα Sten και περίστροφα και πολλές ιταλικές χειροβομβίδες. Η απελπισμένη αλλά ηρωική άμυνα κράτησε αρκετές ώρες.

Όταν σίγησαν τα πυρά, το σπιτάκι ήταν διάτρητο, οι τοίχοι και το πάτωμα είχαν ίχνη εμπρησμού, ενώ τα πτώματα των μαχητών, που εκτέθηκαν στο δρόμο σε κοινή θέα, έφεραν τραύματα σε κεφάλι και θώρακα και κακώσεις από έκρηξη, πιθανότατα χειροβομβίδας.

Η ηρωικότερη ώς τότε στιγμή του ΕΛΑΣ Αθήνας, που απαθανατίστηκε από την αντιστασιακή λογοτεχνία ως «Κάστρο του Υμηττού», είχε και στοιχεία αστυνομικού δράματος: Η ηγεσία του II Τάγματος και η ΟΠΛΑ Υμηττού αναζητούσαν επίμονα ενόχους πίσω από το προφανές «κάρφωμα» της αποθήκης. Αυτό αρχικά χρεώθηκε σε ακριτομύθιες των ίδιων των πεσόντων, αργότερα ανακρίθηκαν και μαχητές που είχαν διανυκτερεύσει εκεί προηγούμενα. Τελικά οι υποψίες στράφηκαν στην ιδιοκτήτρια του σπιτιού, Νίτσα (ή Ανίκα) Αντωνίου, και στον έναν από τους δύο Ελασίτες που είχαν μεταφέρει τον οπλισμό προς το σπίτι.

Ο άνδρας εκτελέστηκε, το ίδιο και η γυναίκα, παρά το γεγονός πως ο συζυγός της (και συνιδιοκτήτης του σπιτιού), Επαμεινώνδας Αντωνίου, ήταν σημαντικό συνδικαλιστικό στέλεχος του ΕΑΜ στην Εθνική Τράπεζα.

Αν και με εξαντλημένα πυρομαχικά και απώλειες, ο ΕΛΑΣ βγήκε ενισχυμένος από τις παραπάνω μάχες. Είχε εμπεδώσει την εδαφική του κυριαρχία και είχε ανατρέψει κάθε σχέδιο των Ταγμάτων να αποκτήσουν έστω υποτυπώδη ερείσματα στις ανατολικές συνοικίες. Επίσης είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί η περίοδος χάριτος για τους άνδρες των Ταγμάτων, που δεν είχαν τίποτε να ελπίζουν σε περίπτωση αιχμαλωσίας, όπως φάνηκε στις 9 Απριλίου, όταν μια περίπολος συνέλαβε τρεις από αυτούς σε μια ταβέρνα στα Νέα Σφαγεία.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, τα γεγονότα του Απριλίου ενηλικίωσαν απότομα το μύθο των «συνοικιών-κάστρων της λευτεριάς» που «πρέπει να είναι έτοιμα να αντισταθούν και να πολεμήσουν».

Από το βιβλίο του Ιάσονα Χανδρινού «Το τιμωρό χέρι του λαού»

Σύμβολο λευτεριάς

Στις 28 Απρίλη του 1944, σ” ένα μικρό σπιτάκι στον Υμηττό, στη μια γωνία της οδού Κοραή, γράφτηκε μια από τις πιο ηρωικές και δοξασμένες σελίδες της Εθνικής Αντίστασης κατά των χιτλεροφασιστών κατακτητών και των συνεργατών τους. Τρεις ΕΠΟΝίτες του ΕΛΑΣ της Αθήνας, ο Δημήτρης Αυγέρης,ο Κώστας Φολτόπουλος και ο Φάνης Κιοκμενίδης, που φύλαγαν τον οπλισμό της διμοιρίας τους, αντιμετώπισαν για πάνω από 7 ολόκληρες ώρες, με τ” ατομικά τους όπλα, 200 Γερμανούς και ταγματασφαλίτες.

Δεν είχε καλά – καλά ξημερώσει, όταν ο εχθρός περικύκλωσε το σπίτι και από το στόμα αξιωματικού των τσολιάδων ακούστηκε:

– Παραδοθείτε τομάρια, γιατί διαφορετικά θα σας κάψουμε!

Η απάντηση των κυκλωμένων ΕΠΟΝιτών ήταν μια και απλή, η μοναδική που μπορούσαν να δώσουν πατριώτες… Μια ριπή από αυτόματο.

Η μάχη δεν άργησε να φουντώσει. Ηταν 8 το πρωί. Μα, κάθε προσπάθεια που έκαναν οι πολιορκητές να καταλάβουν το φρούριο απέβαινε άκαρπη, παρά το γεγονός ότι διέθεταν ισχυρότατη δύναμη πυρός και υπέρτερες δυνάμεις. Η αντίσταση των τριών παιδιών, των τριών αυτών ηρώων, ήταν εκπληκτική.

Πρώτος χτυπήθηκε και έπεσε νεκρός στο πάτωμα ο ήρωας Φολτόπουλος, αλλά οι δύο σύντροφοί του συνέχισαν να μάχονται με μεγαλύτερο πάθος. Κι όταν τα πυρομαχικά τους έφταναν προς το τέλος, ο ένας έπιασε τη γωνιά για να καταστρέψει τον οπλισμό, ώστε να μην πέσει στα χέρια του εχθρού, ενώ ο άλλος συνέχισε τη μάχη. Σε λίγο νεκρός έπεσε και ο Κιοκμενίδης, αλλά ο Αυγέρης δε σταμάτησε να ρίχνει κατά του εχθρού, αν και τραυματίστηκε.

Πέρασε το μεσημέρι. Ομως το σπίτι, το κάστρο του Υμηττού συνέχισε να αντιστέκεται. Ωσπου, γύρω στις 3.30 το απόγευμα οι γυναίκες της γειτονιάς που παρακολουθούσαν τη μάχη είδαν τον Δημήτρη Αυγέρη να βγαίνει τρεκλίζοντας και να φωνάζει προς τη μεριά του εχθρού:

– Σας νικήσαμε τέρατα!

Σε λίγο, μια ριπή θα τον έστελνε κι αυτόν στην αθανασία.

Η μάχη είχε τελειώσει. Και ο εχθρός που περίμενε ότι θα βρει δεκάδες πτώματα και λαβωμένους αντιλήφθηκε ότι οι ορδές του ντροπιάστηκαν από τρία αμούστακα παιδιά, τρεις ήρωες, που είχαν τάξει τη ζωή τους στη λευτεριά της πατρίδας. Ετσι, φόρτωσε γρήγορα – γρήγορα τα πτώματα των ηρώων στα αυτοκίνητα κι έφυγε ουσιαστικά νικημένος.

Από τότε, το σπιτάκι εκείνο στον Υμηττό έγινε θρύλος, σύμβολο του αγώνα για τη λευτεριά της Ελλάδας και του λαού της, για να γίνει ο ίδιος ο λαός αφέντης στον τόπο του, όπως ονειρεύτηκαν οι τρεις ΕΠΟΝίτες κι όπως το ζωγράφισαν στο νου και την καρδιά του λαού το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ. Εκείνο το σπιτάκι ονομάστηκε Κάστρο και «Φρούριο των ηρώων» και οι μισογκρεμισμένοι τοίχοι του γέμισαν συνθήματα, όπως αυτό της ΕΠΟΝ: «Διαβάτη που περνάς από το σπίτι των τριών ηρώων του Υμηττού, γονάτισε, σφίξε τη γροθιά σου κι ορκίσου εκδίκηση».

Στην ημερήσια διαταγή της, η Διοίκηση του Α Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ θα γράψει για το κατόρθωμα των τριών ΕΠΟΝιτών ηρώων: «… ούτω ο διμοιρίτης Αυγέρης Δημήτριος και οι μαχηταί Φολτόπουλος Κωνσταντίνος και Κιοκμενίδης Αθανάσιος την 28/4/1944 εκεί εις τον οικίσκον του Υμηττού έστησαν λαμπρόν ηρώον Δόξης… Το ολοκαύτωμα των αξίων και υπέροχων αυτών μαχητών του ΕΛΑΣ των Αθηνών, πυρσός πατριωτισμού, πυρπολεί τας ψυχάς μας τας ημέρας αυτάς… Αιωνία η μνήμη των τριών ανδρείων…».

«Ριζοσπάστης» 29/4/1998

πηγή: http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2012/04/2941944.html

Διαβάτη που περνάς από το σπίτι των τριών ηρώων του Υμηττού, γονάτισε, 

σφίξε τη γροθιά σου κι ορκίσου εκδίκηση.

Κάστρο δεν ήταν, μ' άντεξε σαν Κάστρο.

Ολάκερη μια μέρα και βωμός

υψώθηκε κι ολόκληρο σαν άστρο

στην αίγλη του το πήρεν ο ουρανός

Τρία παιδιά, τρεις νέοι, τρεις επονίτες

ήταν οι μόνοι άξιοι του φρουροί

και γύρω ένα φουσάτο γκεσταμπίδες,

τσολιάδες, καστροπάρτες Γερμανοί.

Κι όταν το γέρμα του ήλιου οι αντρειωμένοι σιγήσαν πια κι αυτοί, χωρίς πνοή

προχώρησαν αργά, δειλά, σκιαγμένοι οι πολιορκητές μες στη σιγή.

Σωρό τα πτώματα έλεγαν θα βρούνε και βρήκαν μόνον τρία νεκρά παιδιά.

Κατάπληκτοι τα βλέπουν κι απορούνε πούθε έβγαινε μια τέτοια λεβεντιά.

Πούθε έβγαινε; Απ' τα Νιάτα απ' τη θυσία, τάχεν η ΕΠΟΝ γεννήσει η ηρωική

να ξαναγράψουν μια παλιά ιστορία σε νέα σελίδα ακόμα πιο λαμπρή.

Στο Κούγκι τώρα και στ' Αρκάδι,

το σπίτι - Κάστρο στέκεται ιερό.

Κι οι τρεις λεβέντες λάμπουν κάθε βράδυ τρίδυμα αστέρια εκεί στον Υμηττό.

Σοφία Μαυροειδή Παπαδάκη

Στιγμιότυπα

Μερικά στιγμιότυπα από την επίσκεψη μας στο live του Σπύρου Γραμμένου 

στο Σταυρό του Νότου την Παρασκευή που μας πέρασε:

Ο Σπύρος Γραμμένος σε μια χαρακτηριστική φωτογραφία

"Δημοσιογραφία" my ass (part 2)

Μετά την "Δημοσιογραφία" my ass του ΑΝΤ1, 

βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας ενημερώσω ότι και άλλα κανάλια ακολούθησαν και ακολουθούν το παράδειγμά του,

 με τελευταίο το Μεγάλο Κανάλι και την Όλγα Τρέμη 

την οποία βλέπουμε στην παρακάτω φωτογραφία στο νέο της πόστο:

Την βλέπουμε με χαμόγελο ζωγραφισμένο, την πρώτη μέρα στην νέα της δουλειά,

εξαργυρώνοντας την τελευταία της μετάδοση "είδησης" την οποία παραθέτουμε τιμής ένεκεν
μην αφήνοντας καμία εκκρεμότητα:

Ελληνοφρένεια τιβί VS Villagers of Ioannina City

Καταληψίες σε αυτό το επεισόδιο της Ελληνοφρένειας, 

οι Villagers of Ioannina City

 (που τους έχουμε ξαναπαρουσιάσει εδώ)

Απολαύστε...:

Σπύρος Γραμμένος - Δεκάξι (εγωκεντρικό βίντεο)

Επιτέλους κυρίες και κύριοι... 

Το ντουέτο που όλοι περιμέναμε...

Η συνεργασία της δεκαετίας...

Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησε με πολλούς,

Τι να πρωτοθυμηθούμε,

Ζακ Στεφάνου; Έχουμε!

Πάνος Μουζουράκης (και Ζακ μαζί); Έχουμε!

Χρήστος Θηβαίος; Έχουμε!

Βασίλης Μπαμπούνης; Έχουμε!

Trendy Hooliguns; Δεν έχουμε photo αλλά έχουμε συνεργασία!

Παντελή Παντελίδη; Έχουμε!

%#^$&&&#; Έχουμε!

Η αλήθεια είναι πάντως ότι με κανέναν δεν ... στέριωσε (αν εξαιρέσουμε λίγο την συνεργασία της τελευταίας φωτογραφίας αλλά υπήρχαν άλλες δυσκολίες γιατί η τύπισσα ήταν άφωνη!)...

Για να επανέλθουμε όμως στο θέμα, πιστεύω ότι αυτή την φορά τα κατάφερε...

Ο Σπύρος Γραμμένος βρήκε το μόνο άνθρωπο

που θα μπορέσει να τον αντέξει επί σκηνής

αλλά και αυτός να αντέξει τον ίδιο ...

Εντοπίστηκε η Βίκυ Σταμάτη (φωτογραφίες)

Σύμφωνα με πληροφορίες, τις πρώτες πρωινές ώρες, εντοπίστηκε η Βίκυ Σταμάτη στο κομμωτήριο στο οποίο σύχναζε πρίν καταδικαστεί.

Φήμες λένε ότι πρόλαβε να πετύχει τον στόχο που είχε πηγαίνοντας εκεί αλλά  λόγο της εκπληκτικής στάσης της Ελληνικής Αστυνομίας, κατάφεραν να την αναγνωρίσουν πριν διαφύγει για πάντα.

Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες λένε ότι κατά την διάρκεια της σύλληψης της, η κομμώτρια της φώναζε:

" Το πάθος για την ντεκαπάζ, είναι δυνατότερο απ'όλα το φωτομοντάζ!"

Νίκος Μπελογιάννης

Σαν σήμερα, 30 Μαρτίου 1952, ημέρα Κυριακή και ώρα 4:10 τα ξημερώματα,

εκτελούνται δια τουφεκισμού οι, 

Νίκος Μπελογιάννης, Νίκος Καλούμενος, Δημήτρης Μπάτσης και Ηλίας Αργυριάδης...

Όσοι δεν ξέρετε την Ιστορία δεν θα προσπαθήσω να σας πείσω να την μάθετε. 

Αν δεν το έχει κάνει κάποιος άλλος ήδη είναι πολύ αργά.

Όσοι ξέρετε την Ιστορία, δεν περιμένετε να σας την πω εγώ με αυτή την ανάρτηση,

αυτή η ανάρτηση δεν έχει σκοπό να σας ενημερώσει 

αλλά να σας κάνει να μην ξεχάσετε...

Η δόξα των ανέμων

Οχτώ Νοέμβρη. Εποχή των χρυσανθέμων –
γυαλί σπασμένο το κορμί σου καταγής.
Ντυμένη θαύματα στη δόξα των ανέμων
τον αιματόφυρτο καιρό αιμορραγείς.

Οχτώ Νοέμβρη πια ποτέ δε θα ξανάρθει
σαν θεατρίνα που έχει σβήσει αλκοολική
κι ένα παιδί που μεγαλώνει μες στη στάχτη
θα διδαχτεί απ’ τους θεούς τη μαντική.

Μες στα νεκρά τα καφενεία πέφτει χιόνι
κι έξω περνάει μια κηδεία της συμφοράς.
Των αισθημάτων λάμπει πάντοτε το αφιόνι
σ’ ένα κουτί μέσα κλεισμένο ζαφοράς.

Πρέπει να μάθεις να διαβάζεις το σκοτάδι
σαν ένα σώμα, στην αρχή συλλαβιστά.
Να κατακτήσεις και το μπλε που είναι στον Άδη.
Να ιδρώνουν θάνατο οι χορδές και τα πνευστά.

Σ’ ένα δωμάτιο τρεις γιατροί συλλογισμένοι
πίνουν θανάτους μιας ζωής πριν μ’ αρνηθεί.
Και συνεχώς με ψηλαφίζουν σαστισμένοι
γιατί το μέλλον μου λυσσάει για να σωθεί.

Παλιά φεγγάρια της αγάπης τα μπακίρια.
Πλεχτές κουβέρτες με τοπάζι και χρυσό.
Μυρίζουν κίτρινο και δάφνη τα σανίδια
και πίνω αρώματα και οινόπνευμα να ζω.

Μες στις βελόνες του ένας ράφτης καρφωμένος –
διαμάντια το αίμα του, καρφίτσες και κλωστές.
Ένα παλτό μεταποιεί σαν μαγεμένος
να το φορέσουν των ανέμων εραστές.

Οχτώ Νοέμβρη και το σπίτι ταξιδεύει
σ’ ενός σουλτάνου τις αυλές ψηφιδωτό.
Του σώματός μας τα κρυφά και τα ερέβη
μόνο της τέχνης μας φυλούν την κιβωτό.

Ποιμένες άγγελοι στα μοβ των αθανάτων
πενθούν και ψάλλουν τη μεσίστια ζωή.
Κι εγώ στο έλεος πενθώ των αοράτων
και των προβάτων που πηγαίνουν για σφαγή.

Απόψε τίποτα δεν έχεις να δηλώσεις.
Η νομιμότητά σου εξωπραγματική.
Αρκεί σαν γράμμα τη ζωή σου να διπλώσεις
κι ύστερα παίζεις κοπτική και ραπτική.

Οχτώ Νοέμβρη. Εορτή των Αρχαγγέλων.
Των Μιχαήλ και Γαβριήλ Ταξιαρχών.
Δεν έχει νόημα πως κάψαμε το μέλλον.
Το κέρδος μένει και σωμάτων και ψυχών.

Κι όπως τις ροζ τις εποχές των χρυσανθέμων
πλανόδιοι θίασοι πουλούσαν μαγικά
έτσι κι εσύ μέσα στη δόξα των ανέμων
τα αινίγματα σου αθροίζεις με μηδενικά.

Μάνος Ελευθερίου - Η δόξα των ανέμων

Παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού!

Σαν σήμερα, πριν από 55 χρόνια έγινε η η Σφαγή του Σάρπβιλ.

Στις 21 Μαρτίου του 1960 η αστυνομία της ρατσιστικής Νοτίου Αφρικής πυροβόλησε εν ψυχρώ κατά μιας διαδήλωσης φοιτητών στην πόλη Σάρπβιλ, με αποτέλεσμα 

να χάσουν τη ζωή τους 70 άνθρωποι και να τραυματιστούν 180. 

Οι νεαροί διαδηλωτές διαμαρτύρονταν ειρηνικά κατά των νόμων του Απαρτχάιντ, 

που είχε επιβάλλει το καθεστώς της λευκής μειοψηφίας στη χώρα, 

εφαρμόζοντας τη θεωρία της ανισότητας ανάμεσα στις φυλές.

πηγή: San Simera

Με αφορμή αυτό το γεγονός, καθιερώθηκε να εορτάζεται (21 Μαρτίου) 

η Παγκόσμια ημέρα κατά του Ρατσισμού.

Περιέργως (;;), 55 χρόνια μετά, έχουμε ακόμα ανάγκη όσο ποτέ

τέτοιες Παγκόσμιες μέρες εναντίον του ρατσισμού, των φυλλετικών διακρίσεων και ανισοτήτων,
της ξενοφοβίας...

Θέλω να ελπίζω οτι στα 100 χρόνια από εκείνη την ημέρα, το μακρινό 2060,

θα κάνουμε έναν τελευταίο "εορτασμό" και θα την σβήσουμε από το καλεντάρι των Παγκοσμίων Ημερών Μνήμης...
(οψόμεθα)