Κι όπου μας βγάλει...

Συχνά βλέπω τους περισσότερους από εσάς

να ακολουθείτε την πορεία που σας έχουν προδιαγράψει.

Την έχουν ντύσει όμορφα και ρόδινα, δε λέω, φωτισμένη,

με πλακόστρωτο και εντυπωσιακά λουλούδια δεξιά και αριστερά.

Τουλάχιστον στην αρχή... έτσι ξεκινάει ο δρόμος.

Κι εσύ πείθεσαι, χωνεύεται εύκολα η έλλειψη δυσκολίας.

Έχοντας λίγες ανασφάλειες και άλλες τόσες δυνατότητες όταν ξεκινάς το ταξίδι,

μοιάζει βέβαιο κι αναπόφευκτο, ότι αυτόν το δρόμο θα ακολουθήσεις.

Ο ένας πίσω από τον άλλον, μαγεμένοι από τα πρώτα του μέτρα, ίσως και κάτι παραπάνω.

Αλλά πού σε βγάζει δεν αναρωτιέσαι, δεν προβληματίζεσαι,

γιατί μοιράζεσαι την ευθύνη της επιλογής σου με τους συνοδοιπόρους σου,

ακόμα κι αν δεν έχεις ανταλλάξει κουβέντα μαζί τους,

πιστεύοντας ότι είναι υποδεέστεροι σου γιατί εσύ κάνεις το κάτι διαφορετικό,

όντας δυο βηματάκια πιο πίσω, πιο δίπλα, πιο μπροστά,

θα είναι πάντα εκεί να σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής.

Επίτρεψέ μου, λοιπόν, κάπου εδώ να διαφωνήσω.

Να μην τραβηχτώ από το στόλισμα αυτό,

όπως τραβιέται το πετούμενο μέσα στην νύχτα από κάποιο έντονο φως.

Επίτρεψέ μου να διαλέξω άλλη πορεία, άλλο δρόμο,

που βέβαιο είναι ότι θα 'ναι πιο δύσκολος, πιο δύσβατος, λιγότερο λαμπερός και πιο μακρινός.

Πού θα με βγάλει; Άγνωστο!

Το μόνο σίγουρο είναι το πού δε θα με βγάλει.

Και είναι αυτό αρκετό για να αντέξεις τις κακουχίες και τις δυσκολίες που θα συναντήσεις;

Δε θα σου απαντήσω εγώ σ'αυτό.

Γιατί εγώ τη δικιά μου απάντηση την ξέρω κι εσύ την υποθέτεις.

Προσπάθησε λοιπόν να απαντήσεις εσύ για τον εαυτό σου,

χαράζοντας έτσι τον δικό σου δρόμο.

Η δόξα των ανέμων

Οχτώ Νοέμβρη. Εποχή των χρυσανθέμων –
γυαλί σπασμένο το κορμί σου καταγής.
Ντυμένη θαύματα στη δόξα των ανέμων
τον αιματόφυρτο καιρό αιμορραγείς.

Οχτώ Νοέμβρη πια ποτέ δε θα ξανάρθει
σαν θεατρίνα που έχει σβήσει αλκοολική
κι ένα παιδί που μεγαλώνει μες στη στάχτη
θα διδαχτεί απ’ τους θεούς τη μαντική.

Μες στα νεκρά τα καφενεία πέφτει χιόνι
κι έξω περνάει μια κηδεία της συμφοράς.
Των αισθημάτων λάμπει πάντοτε το αφιόνι
σ’ ένα κουτί μέσα κλεισμένο ζαφοράς.

Πρέπει να μάθεις να διαβάζεις το σκοτάδι
σαν ένα σώμα, στην αρχή συλλαβιστά.
Να κατακτήσεις και το μπλε που είναι στον Άδη.
Να ιδρώνουν θάνατο οι χορδές και τα πνευστά.

Σ’ ένα δωμάτιο τρεις γιατροί συλλογισμένοι
πίνουν θανάτους μιας ζωής πριν μ’ αρνηθεί.
Και συνεχώς με ψηλαφίζουν σαστισμένοι
γιατί το μέλλον μου λυσσάει για να σωθεί.

Παλιά φεγγάρια της αγάπης τα μπακίρια.
Πλεχτές κουβέρτες με τοπάζι και χρυσό.
Μυρίζουν κίτρινο και δάφνη τα σανίδια
και πίνω αρώματα και οινόπνευμα να ζω.

Μες στις βελόνες του ένας ράφτης καρφωμένος –
διαμάντια το αίμα του, καρφίτσες και κλωστές.
Ένα παλτό μεταποιεί σαν μαγεμένος
να το φορέσουν των ανέμων εραστές.

Οχτώ Νοέμβρη και το σπίτι ταξιδεύει
σ’ ενός σουλτάνου τις αυλές ψηφιδωτό.
Του σώματός μας τα κρυφά και τα ερέβη
μόνο της τέχνης μας φυλούν την κιβωτό.

Ποιμένες άγγελοι στα μοβ των αθανάτων
πενθούν και ψάλλουν τη μεσίστια ζωή.
Κι εγώ στο έλεος πενθώ των αοράτων
και των προβάτων που πηγαίνουν για σφαγή.

Απόψε τίποτα δεν έχεις να δηλώσεις.
Η νομιμότητά σου εξωπραγματική.
Αρκεί σαν γράμμα τη ζωή σου να διπλώσεις
κι ύστερα παίζεις κοπτική και ραπτική.

Οχτώ Νοέμβρη. Εορτή των Αρχαγγέλων.
Των Μιχαήλ και Γαβριήλ Ταξιαρχών.
Δεν έχει νόημα πως κάψαμε το μέλλον.
Το κέρδος μένει και σωμάτων και ψυχών.

Κι όπως τις ροζ τις εποχές των χρυσανθέμων
πλανόδιοι θίασοι πουλούσαν μαγικά
έτσι κι εσύ μέσα στη δόξα των ανέμων
τα αινίγματα σου αθροίζεις με μηδενικά.

Μάνος Ελευθερίου - Η δόξα των ανέμων

Η μέρα της γυναίκας

Γιατί έτσι πρέπει να είναι, αγάπη μου,

κάποια στιγμή τα πράγματα στη ζωή σου να γίνονται πιο εύκολα.

Όχι ότι η ίδια η ζωή ξαφνικά σταματάει να σου φέρνει αντιρρήσεις και δυσκολίες.

Δυστυχώς αυτό θα γίνει μόνο όταν θα είναι πολύ αργά.

Θα γίνουν, αγάπη μου, πιο εύκολα, γιατί θα έχεις κάποιον να μοιράζεσαι,

θα έχεις κάποιον να σου κρατάει το χέρι στις ανηφόρες της ζωής,

θα έχεις κάποιον να σου φωτίζει μπροστά στις άπειρες στιγμές σκότους,

θα έχεις κάποιον να σε πάρει αγκαλιά όταν την χρειάζεσαι περισσότερο.

Θα έχεις κάποιον να σε συμβουλεύει· και δεν είναι ότι θα σου δίνει πάντα τις σωστές συμβουλές,

απλά θα μοιράζεται μαζί σου τις ευθύνες όταν οι συμβουλές είναι  λάθος.

Γιατί θα είναι δίπλα σου, να σου λέει ότι τίποτα και κανένας δε θα σε βλάψει.

Ανεξάρτητα από το αν το πιστεύεις και το πιστεύει αυτό. Ανεξάρτητα από το αν τελικά θα τα καταφέρει.

Αρκεί που είναι εκεί και στο λέει.

Αρκεί που το νιώθετε.

Τίποτα και κανένας δε θα σε βλάψει.

Όπως και πέρυσι τέτοια μέρα, έτσι και φέτος, το σημερινό post είναι αφιερωμένο στις(ην) γυναίκες(α).

και αντιγράφοντας από το περσινό πόστ θα γράψω:

"...Αν και να σας πω την αλήθεια διαφωνώ λίγο με την λογική της Ημέρας της Γυναίκας γιατί εμπεριέχει ένα είδος διαχωρισμού από τους άντρες, θα συμφωνούσα περισσότερο με μια Ημέρα του Ανθρώπου... Από την άλλη βέβαια καλό είναι να υπάρχουν αυτές οι μέρες και να γίνονται αφορμή να μάθουν κάποιοι και κάποιες την ιστορία και το παρελθόν...."

Η μελωδία της Ζωής

Για δες που τώρα ο άνεμος κυνηγάει τα σύννεφα και αυτά με τη σειρά τους τον ήλιο.

Και εγώ, στο μάτι του κυκλώνα, μια νηνεμία εγώ, γνωρίζοντας ότι,αν κάνω ένα βήμα παραέξω, θα βρεθώ και εγώ σ' αυτό το ατελείωτο κυνηγητό και ίσως αναγκαστώ να πάρω θέση, να διαλέξω πλευρά ανάμεσα στον άνεμο, στα σύννεφα και στον ήλιο.

Αλλά πώς να επιβάλεις στον εαυτό σου να διαλέξει  ανάμεσα στον ανίκητο άνεμο που φέρνει πάντα την αλλαγή, που μπροστά του τα πάντα ωχριούν; Που όταν θέλει, έχει τη δύναμη να αλλάξει ακόμα και τις εποχές.

Να διαλέξεις ανάμεσα στα σύννεφα που, όταν δεν είναι ακόμα έτοιμα να σου προσφέρουν τη βροχή που θα ξεπλύνει τα πάντα στο πέρασμα της, παίζουν αυτό το πανέμορφο κρυφτό με τον ήλιο κάνοντας τη φαντασία σου να λειτουργεί σε επίπεδα που δεν πίστευες ότι υπάρχουν.

Ή ανάμεσα στον ήλιο, που χωρίς καμία αμφιβολία δίνει ζωή στα πάντα. Που ο άνεμος δεν τον αγγίζει, που μόνο αυτός μπορεί να ολοκληρώσει το έργο της βροχής και να σε στεγνώσει προσφέροντας σου τη ζεστασιά που χρειάζεσαι όταν όλα έχουν φύγει από πάνω σου μαζί με τις σταγόνες της.

Και μέχρι να αποφασίσεις, εξαφανίζονται όλα, σε μια μορφή εκεχειρίας και δίνουν τη θέση τους στο απόλυτο σκοτάδι, ή, αν είσαι τυχερός, στο φεγγάρι που έρχεται,χωρίς να το έχει υπολογίσει κανείς,να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση και να σου δώσει λίγο χρόνο ακόμα για να αποφασίσεις.

Να αποφασίσεις ότι, τελικά, δε χρειάζεται να αφήσεις κανένα παραπονεμένο. Να αποφασίσεις ότι κάθε πράγμα έχει τη στιγμή του. Ότι όλα κάνουν τον κύκλο τους και να συνειδητοποιήσεις ότι δεν αντιτίθενται το ένα στο άλλο αλλά συνεργάζονται για να σου προσφέρουν μια ατέρμονη μελωδία που, 

χωρίς κάποιο από τα μέρη που την αποτελούν, 

θα ήταν λειψή.

Και τότε είναι που παραμένεις αναπαυτικά στο μάτι του κυκλώνα και 

απολαμβάνεις αυτό που τόσο απλόχερα σου έχει προσφερθεί και ονομάζεται ζωή...

I've got the Blues

Κηπουρική

Σώπασε για λίγο την πραγματικότητα και φύτεψε στην αυλή σου αυτά που επιθυμείς.

Να δεις που, ακόμα κι αν σύντομα επιστρέψεις στην πεζή, ρηχή, ανιαρή και δύσκολη πραγματικότητα, όλο και κάτι από αυτά θα έχει "πιάσει".

Μην ανησυχήσεις που κάποια δε θα ευδοκιμήσουν, μπορεί να μην τα σηκώνει το κλίμα ακόμα ή να είναι απλά εκτός εποχής.

Να θυμάσαι όμως ότι, κάθε φορά που ξεκλέβεις λίγο χρόνο και ασχολείσαι με αυτά που πραγματικά θέλεις, η αυλή σου θα ποτίζεται από το νερό της επιθυμίας σου και θα ξεχορταριάζεται από τις πλασματικές σου "ανάγκες".

Και ως δια μαγείας, σύντομα αυτά που φύτεψες θα μεγαλώσουν και θα "πετάξουν" κλωνάρια και φύλλα και, χωρίς να το καταλάβεις, θα ωριμάσουν και οι πρώτοι καρποί.

Μετά, όλα θα αλλάξουν όσον αφορά στον τρόπο που συμπεριφέρεσαι στον κήπο σου...

Καλή μας... Τρίτη!

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ήμουν από τους ανθρώπους που "τρελαινόμουν" για την αλλαγή του χρόνου.

Αυτό γιατί δεν είμαι από τους ανθρώπους που άφηνα κάποιους άλλους ή κάποιες "γενικές" ημερομηνίες να καθορίσουν της σημαντικές στιγμές της ζωής μου που η ιστορία έχει δείξει ότι καμία σχέση δεν είχαν με τις προκαθορισμένες αλλά ήταν πάντα άσχετες! Μια Τρίτη, κάποιος Ιούνιος, κάποιο απόγευμα...

Ωραίο είναι προφανώς να προσμένεις το νέο, το μέλλον, να κάνεις όνειρα, να βλέπεις ελπίδα σε κάτι καινούριο που μπορεί να έρθει μαζί με το νέο έτος. Καμία διαφωνία εκεί. Η διαφωνία είναι με το γεγονός ότι αυτή η ελπίδα έπρεπε να γίνεται ταυτόχρονα, σε όλους τους ανθρώπους, την περίοδο που έχουμε επιλέξει ως γένος να ξεκινάμε το νέο μας έτος. 

Ήθελα - και θέλω -  αυτό να συμβαίνει σε κάθε στροφή της ζωής μας. σε κάθε νέα μέρα, σε κάθε νέα εβδομάδα, σε κάθε νέο μήνα ή κάθε Τρίτη. Κάθε φορά δηλαδή που εσύ, αυτός που γνωρίζει καλύτερα από όλους τα γυρίσματα της ζωής σου, πιστεύεις ότι έχεις να ελπίζεις σε κάτι που θα έρθει. Την ώρα εκείνη που έχεις εσύ ανάγκη να το κάνεις αυτό. Να έχεις ανάγκη να περιμένεις, με χαρά και αγωνία ταυτόχρονα, τις επόμενες ώρες ή μέρες ή μήνες που θα έρθουν.

Αυτό ήταν πάντα το "παράπονό" μου όσο αναφορά την παραμονή πρωτοχρονιάς. Δεν καταλάβαινα, γιατί οι άνθρωποι δεν ντύνουν την ψυχή τους με τα καλά της ρούχα, ρίχνοντας πάνω στους ώμους της το παλτό της αισιοδοξίας για να αντέξουν το κρύο που γεμίζει την καθημερινότητά τους. Αφού, προφανώς, είναι κάτι που μπορούνε να το κάνουνε, γιατί να το περιορίσουν σε μια στιγμή του έτους και να μην το ανάγουν σε καθημερινότητα. 

Anyway, αυτά τα λίγα μερικές ώρες πριν μπει η νέα χρονιά, η οποία, δεν ξέρω γιατί (ίσως γιατί οι προηγούμενες ήταν λίγο δύσκολες, ίσως γιατί η αισιοδοξία τελικά έπιασε τόπο, ίσως γιατί έχει ήδη ξεκινήσει να δείχνει καλύτερη από κάποιον Ιούνιο ή κάποια Τρίτη, μήπως φταίει και ο ΣΥΡΙΖΑ), αλλά μου φαίνεται ότι είναι μια καλή χρονιά για να μπορέσουμε όλοι μας να διατηρήσουμε αυτή την αισιοδοξία των γιορτών, όλο το χρόνο.

Καλή σας χρονιά... ή καλύτερα, 

Καλή μας ... Τρίτη!

Οδοιπορικό

Συχνά, αν όχι πάντα, τα γραπτά μου εμπεριέχουν μια προτροπή, μια συμβουλή, 

μια ταμπέλα που δείχνει το δρόμο, σε αυτόν που θα τύχει να περάσει.

Μια ταμπέλα που δείχνει προς τον τόπο αυτόν που εγώ θεωρώ καλό, 

προς τον τόπο αυτόν που εγώ θεωρώ καλύτερο από τον τόπο στον οποίο βρίσκεται.

Τελικά όμως δεν έχω καταλάβει ποιόν ακριβώς προτρέπω ή ποιόν συμβουλεύω. 

Ίσως είναι οδηγίες που έχουν στόχο εμένα.

Ίσως είναι νηφάλιες σκέψεις που τις καταγράφω όταν μπορώ, για μελλοντική χρήση.

Για να μου δείξουν την σωστή κατεύθυνση όταν, ξεκάθαρα,έχω χαθεί.

Και αν τύχει και βρω κανέναν συνοδοιπόρο, 

καλοδεχούμενος όσο δρόμο κι αν διαλέξει ότι θα κάνουμε μαζί.

Το μόνο που ελπίζω είναι ότι σε κάθε δύσκολο σταυροδρόμι, 

θα προσπαθήσουμε να αποφασίσουμε από κοινού την νέα μας κατεύθυνση.

Φεγγίτης

Δες μέσα από τη φυλακή που έχεις χτίσει τους τοίχους της τούβλο τούβλο και έχεις αμπαρώσει τη βαριά σιδερένια πόρτα από μόνος σου!

Ξέρω, δεν το έκανες, αρχικά τουλάχιστον, για να περιορίσεις τον εαυτό σου, ούτε για να προστατεύσεις τον κόσμο από εσένα.
Το έκανες για να προστατεύσεις εσένα από τον κόσμο.

Κάνε μου τη χάρη λοιπόν, ή καλύτερα, κάνε τη χάρη στον εαυτό σου και, για αρχή, άνοιξε μια μικρή τρύπα ίσα ίσα να μπορεί να τρυπώσει το έξω, μέσα. Δεν ξέρω τον τρόπο που θα το κάνεις, δε σου λέω ότι είναι εύκολο, ούτε ότι θα το καταφέρεις όταν θελήσεις εσύ. Σου λέω μόνο ότι αρκεί να το κάνεις, αρκεί να γίνει η αρχή.

Από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα είναι εύκολη υπόθεση.

Και εσύ θα θέλεις σύντομα αρκετά περισσότερη επικοινωνία με τον έξω κόσμο, και ο έξω κόσμος με σένα, και θα δεις πόσο γρήγορα η τρύπα γίνεται φεγγίτης, γίνεται παράθυρο, γίνεται πόρτα, και ο έξω κόσμος γίνεται ένα με τον μέσα σου και, κατ'επέκταση, γίνεται και δικός σου.

Πως να σωπάσω (1972) - Νίκος Ξυλούρης

First Steps

Τι ωραίο συναίσθημα είναι αυτό που συνοδεύει τις πρώτες φορές!

Είμαι σίγουρος ότι αν μπορούσαμε να την θυμηθούμε,

 η αγαπημένη μας ηλικία θα ήταν η παιδική, αυτή δηλαδή με τις περισσότερες πρώτες φορές.

Η πρώτη φορά που γελάμε, η πρώτη φορά που μπουσουλάμε, η πρώτη φορά που περπατάμε,

χωρίς αναγκαστικά να θέλουμε να πάμε κάπου, η πρώτη φορά που μιλάμε, οι πρώτες μας διακοπές,

 οι πρώτες μας φιλίες!

Γι' αυτό και μεγαλώνοντας προσπαθούμε να ζήσουμε πάλι αυτές τις πρώτες φορές μας.

Αλλά τις αναζητάμε πλέον στους άλλους ανθρώπους, και αυτές είναι τελικά που εκτιμάμε περισσότερο, παρόλο που απέχουν αρκετά σε ένταση από τις πρώτες φορές της παιδικής ηλικίας. 

Η πρώτη κουβέντα που ανταλλάξαμε, το πρώτο γέλιο που προκαλέσαμε στον άλλον,

η πρώτη βόλτα με τον άλλον χωρίς προορισμό, 

το πρώτο φιλί, οι πρώτες μας διακοπές, τα πρώτα σ' αγαπώ...

Ανατομία

Είμαι σίγουρος πως κάπου χαμηλά στο σώμα σου, έχεις δυο πόδια.

Είμαι σίγουρος πως αριστερά και δεξιά από τον κορμό σου, εξέχουν δυο χέρια.

Και ότι κάπου πιο ψηλά από αυτά ένα άνοιγμα που οδηγεί μέσα σου για στόμα.

Είμαι σίγουρος πως κάπου κοντά στην αρχή του αριστερού σου χεριού, υπάρχει αυτό που δίνει δύναμη και ενέργεια σε όλα τα παραπάνω, μια καρδιά.

Είμαι σίγουρος πως κάπου πάνω από το στόμα σου έχεις δυο μάτια και πως πίσω από αυτά, αυτό που δίνει εντολές σε όλα αυτά που ανέφερα -πλην ίσως της καρδιάς σου- ένα μυαλό.

Μάθε να τα χρησιμοποιείς όλα αυτά.

Μάθε να περπατάς σε μέρη που δεν έχεις αλλά θέλεις να επισκεφτείς.

Μάθε να αγγίζεις πράγματα και ανθρώπους που δεν τολμάς να το κάνεις.

Μάθε να λες πράγματα που φοβάσαι να εξωτερικεύσεις.

Μάθε να αισθάνεσαι, όχι απλά να λειτουργείς με την καρδιά.

Μάθε να βλέπεις, όχι απλά να κοιτάς.

Μάθε να σκέφτεσαι...

Ονείρου Κρίσεις

Τα όνειρα είναι μια πολύ περίεργη έννοια. 

Άλλα όνειρα είναι εξαιρετικά επικίνδυνα, άλλα εντελώς ακίνδυνα και ανούσια, 

άλλα ζήτημα ζωής και θανάτου, άλλα καλοπέρασης. 

Αυτό γιατί δεν ονειρεύονται όλοι το ίδιο.

Άλλο το όνειρο του παιδιού στην Αφρική και άλλο ενός παιδιού στην Νέα Υόρκη. 

Άλλα ονειρεύεται ο Ισραηλινός στρατιώτης, άλλα ένα νέο κορίτσι στην Παλαιστίνη. 

Ξέρω τι θα πεις, πολύ αντίθετα παραδείγματα που κάποιος κακοπροαίρετος θα τα πει λαϊκισμό, 

αλλά η ζωή είναι γεμάτη με λαϊκισμό, αντιθέσεις και πραγματικότητα. 

Κοινός παρανομαστής των ονείρων είναι η επιθυμία ή ο φόβος. 

Και άλλη μια πραγματικότητα της ζωής είναι ότι αυτά τα όνειρα που πηγάζουν από την επιθυμία, 

σε αντίθεση με αυτά που πηγάζουν από τον φόβο, σπάνια πραγματοποιούνται. 

Οπότε μην αισθάνεσαι καθόλου άσχημα όταν τα όνειρα σου δεν παίρνουν υπόσταση, να σκέφτεσαι ότι τα όνειρα κάποιου άλλου που μπορεί να έχουν την ίδια μοίρα με τα δικά σου, μπορεί να είναι οι εφιάλτες κάποιου τρίτου. 

Οι επιθυμίες κάποιου, μπορεί να είναι οι φοβίες ενός άλλου. 

Να σκέφτεσαι επίσης ότι καλώς η κακώς, τα όνειρα, 

δεν πεθαίνουν όταν δεν ξυπνάνε μαζί με αυτόν που τα βλέπει, 

αλλά περιμένουν καρτερικά το επόμενο βράδυ 

για να κάνουν και πάλι την εμφάνιση τους. 

Είτε ως επιθυμία, είτε ως φόβος.

Γραπτό μήνυμα μιας κουφής

Καταλαβαίνω ότι το κλίμα μπορεί να είναι λίγο πιο ανάλαφρο λόγο των διακοπών των περισσοτέρων, 

αλλά θα ήθελα λίγο από τον χρόνο και την ανεμελιά της εποχής να μοιραστώ 

ένα μελοποιημένο ποίημα της Σοφίας Κολοτούρου.

"Μήνυμα στο Μπουκάλι"

Η αίσθηση του κόσμου ήταν λειψή,
από τη γέννησή μου ως τώρα.
Στο ιστορικό μου γράψανε: κουφή
κι έτσι έμεινε –μια κούφιαν ώρα...

Ανάμικτα και αναίμακτα...

Το θέμα είναι να μιλάς και να γράφεις, το θέμα είναι να εξωτερικεύεις τα ανάμικτα συναισθήματα σου και τις αναίμακτες σκέψεις, σου που μόνο από τη στιγμή που γίνονται λέξεις ή λόγια κι ύστερα γίνονται αναίμακτες, γιατί πιο πριν είναι απλά βάσανο.

Να γράφεις λοιπόν, να μιλάς, ακόμα κι αν δεν ξέρεις αν είσαι στο αποκορύφωμα της έκφρασης του λόγου σου ή της ποιότητας της γραφής σου.

Γιατί στην τελική δεν θα το κρίνεις εσύ αυτό, ούτε καν οι κοντινοί σου άνθρωποι... αλλά κάποιος που δεν θα γνωρίσεις ποτέ, ή που γνώρισες και δε θυμάσαι πού και πότε.

Θα κριθεί από το αν ο λόγος σου ή η γραφή σου κατάφερε να αφήσει το στίγμα σου στην ζωή του...

 Από το αν τον άλλαξες έστω και στο ελάχιστο προς το καλύτερο.... 

σύμφωνα πάντα με τα υποκειμενικά σου κριτήρια.

Το πρελούδιο της πρύμνης

Πάντα απορούσα, στην αρχή κάθε ταξιδιού, 

μ' αυτούς που κάθονταν στην πρύμνη του καραβιού 

και αγνάντευαν ή μπορεί και να χαιρετούσαν 

τον τόπο που άφηναν πίσω τους ! 

Καταλάβαινα περισσότερο αυτούς που ήταν στην πλώρη και βλέπανε μπροστά.

Ό,τι καινούριο ερχόταν.

Βέβαια, στο τέλος κάθε ταξιδιού και όταν έπιανε λιμάνι το καράβι,

αυτοί που παρέμειναν στην πρύμνη μέχρι το τέλος, 

ήταν και οι πρώτοι που είδαν από κοντά τον προορισμό τους.

Καλό είναι να κοιτάς, να μελετάς, να νοσταλγείς, να αποχαιρετάς το παρελθόν σου, 

αρκεί την κατάλληλη στιγμή 

να κάνεις την απαραίτητη στροφή για να δέσεις στο μέλλον σου !

Αισιόδοξο ... ?

Λίγους ανθρώπους έχω γνωρίσει στην ζωή μου που δεν χρειαζόμαστε σώσιμο. 

Και αν φοβάσαι τις λέξεις πες το βοήθεια, πες το σκούντημα, πες το όπως θες,
αλλά είμαι σίγουρος ότι καταλαβαινόμαστε. 

Αλλά μην το παίρνεις για κακό το να χρειαζόμαστε όλοι λίγο σκούντημα.

Λογικό είναι. 

Και θα σου πω και ένα καλό επ'αυτού. 

Δεν χρειαζόμαστε όλοι βοήθεια στον ίδιο τομέα... αλλά, ο καθένας μας σε διαφορετικό. 

Οπότε ας βάλουμε ένα χεράκι, 

ας σώσει ο καθείς τον διπλανό του σε αυτό που μπορεί 

και να δεις πως σωζόμαστε όλοι τελικά!

Μάζωξη φίλων (απουσία καλύτερου τίτλου, προτάσεις δεκτές)

Κανόνισε ένα βράδυ μια μάζωξη στο σπίτι σου.
Πάρε τσίπουρο, κρασί, μπύρα, διάλεξε και μερικά τραγούδια να παίζουν που πιστεύεις ότι θα αρέσουν σε όλους καθώς και δυο - τρία πράγματα να τσιμπολογάτε όταν θα θυμάστε τα παλιά πίνοντας και αναπολώντας.

Μόνο που αυτή τη φορά μην καλέσεις τους φίλους σου να έρθουν. Λίγο μετά την δύση του ηλίου, κλείσε πόρτες και παράθυρα και κάλεσε τις αναμνήσεις σου. Μην ανησυχείς, θα βρουν τρόπο να μπουν στο σπίτι. Άλλωστε δεν έρχονται από μακριά. 

Μετά κάλεσε να έρθουν κι άλλοι να σου κάνουν συντροφιά. 

Τη ζεστασιά του ήλιου στο πρόσωπό σου μετά από μια κρύα βραδιά, αυτός θα έρθει στην ώρα του αφού μόλις σχόλασε. Θα τη χρειαστείς αυτήν τη ζεστασιά κατά τη διάρκεια της βραδιάς.

Τα πέταλα μιας παπαρούνας που αγναντεύει αγέρωχη στο χείλος του γκρεμού. Αυτά ίσως καθυστερήσουν λίγο να έρθουν αλλά τόσα που έχουν δει αξίζει να περιμένεις, 

έχουν να μοιραστούν πολλά.

Τις σκέψεις που κάνεις καθημερινά και δεν εκφράζεις ποτέ. Αυτές δεν ξέρω πότε θα καταφθάσουν, εξαρτάται από το πόσο καιρό και πόσο δυνατά τις καταπιέζεις, 

αλλά σίγουρα θα έχουν πάρα πολλά να σου πουν. 

Είμαι σίγουρος ότι θα έρθουν και κάνα δυο φοβίες σου, αυτές έρχονται πάντα απρόσκλητες αλλά ελπίζω να έχεις μάθει πλέον να τις διαχειρίζεσαι και να μη σου χαλάσουν το βράδυ.

Και έτσι όπως έχετε μαζευτεί όλοι, φίλοι και εχθροί, κανόνισε μη χάσεις την ευκαιρία και δεν τα βάλεις όλα στην θέση τους. Συζητήστε τα πάντα, πρέπει να σας βρει το ξημέρωμα, κατά προτίμηση μονιασμένους, μεθυσμένους και ανάλαφρους. 

Προσωπικός Φίλος

Θα έκανες παρέα τον εαυτό σου; Θα τον είχες φίλο

Θα στηριζόσουν πάνω του στις δύσκολες στιγμές της ζωής σου;

Θα μοιραζόσουν τους προβληματισμούς σου; 

Θα ακολουθούσες τις συμβουλές του;

Πρόσεχε όμως γιατί θέλω ειλικρινείς απαντήσεις.

Όχι επειδή είσαι μπροστά και ακούς!

Ειλικρινείς απαντήσεις και μετά αυτοκριτική εάν χρειαστεί...

Συμμετρίες

Τελικά είμαστε όλοι διαφορετικοί. 

Διαφορετικά περπατάμε, διαφορετικά μιλάμε, 

διαφορετικά διασκεδάζουμε, διαφορετικά νιώθουμε, 

διαφορετικά ο ένας τον άλλον αγαπάει.
Θα έλεγα ότι είμαστε μοναδικοί. 

Καμία ομοιομορφία, ομοιότητα ή συμμετρία. 

Αυτό τελικά μας ενώνει, η μοναδικότητα.
Σε αυτό είμαστε όλοι ίδιοι, στο ότι διαφέρουμε...

Αν είχα τίτλο για αυτό, δεν θα έκανα όλες αυτές τις ερωτήσεις.

Τι είναι αυτό που βαστάει σα βράχος ανάμεσα στο όνειρο και μένα;
Τι είναι αυτό που κουρελιάζει σαν την χρήση τα θέλω μου;
Τι είναι αυτό που ισιώνει σαν τον χρόνο τα πιστεύω μου;
Τι είναι αυτό που ταΐζει τις φοβίες μου όπως η μητέρα τον πρωτότοκο για να μεγαλώσει;
Τι είναι αυτό, ποιος το έβαλε στην ζωή μου και πώς μπορώ να το διώξω μια για πάντα.
Αν και αυτό το "για πάντα" μοιάζει πολύ και ποιος ξέρει, μπορεί κάποια στιγμή να το (ξανά)χρειαστώ...

Περί Φαντασίας και Ειλικρίνειας

Φαντάσου μια ενδιάμεση κατάσταση,

Φαντάσου για λίγο έναν κόσμο που εσύ είσαι ο άλλος και ο άλλος εσύ, 

έστω για μια μέρα.

Φαντάσου να ζεις αυτά που ζει, να ακούς αυτά που σκέφτεται,

φαντάσου να νιώθεις αυτά που νιώθει ο διπλανός σου.

Και μετά φαντάσου πως θα είναι η ζωή σου από εκεί και πέρα...

έχοντας ζήσει αυτή τη μέρα.

Η καλύτερα φαντάσου ένα κόσμο που οι άνθρωποι λένε στον συνάνθρωπο,

φίλο, σύντροφο, αυτά που ζούνε, σκέφτονται και νιώθουν... χωρίς φραγμούς..

(και μετά προσπάθησε να επιβιώσεις σε αυτόν που ζούμε τώρα)